De Gilwell-das
Door de gulheid van William de Bois MacLaren heeft de scoutsbeweging nu de beschikking over Gilwell Park, sinds 1919 hét opleidingscentrum voor scoutsleiders, met een speciaal plekje in het hart van scoutsleiders over heel de wereld. Omdat men nu eenmaal niet alle Gilwell-cursussen echt in Gilwell Park in de UK kunnen plaatsvinden, wordt de lokatie van de cursus - waar ook ter wereld - omgedoopt tot Gilwell Field.
Alle Gilwellians zijn dan ook lid van de First Gilwell Park Scout Group, ook al zijn ze nog nooit in de buurt van het echte Gilwell Park geweest.
In 1921 verschenen de eerste Gilwell-dassen. De eerste dassen waren volledig gemaakt van de tartan van de MacLaren-clan, om de weldoener te herdenken die de scouts Gilwell Park gaf. Dit werd al snel vervangen door de das die we nu kennen: 'duifgrijs' - de kleur van de nederigheid - en warm rood aan de binnenkant, met nog maar een klein stukje Maclaren-tartan in de punt.
De das is gemaakt van een stof die gebruikt werd en wordt voor hemden en jassen voor warme klimaten. Het rood aan de binnenkant zou de zonnestralen goed absorberen. Aanvankelijk werd deze stof enkel in India gemaakt. De stof werd dan naar Engeland gestuurd, waar de dassen werden gemaakt.
De dasring
De Gilwell-dasring werd rond 1923 bedacht door de 18-jarige William Shanked, stafmedewerker van Gilwell Park. Zijn poging om de Amerikaande dasringen - die 'Boon Doogles' of 'boondoggle' werden genoemd - werd een enkele Turkse knoop met twee strengen en doopte hij 'woggle'.
Het leer voor zijn dasring was ruim voorradig op Gilwell Park: dat werd er gebruikt om vuurbogen te maken. Al snel kwam men er echter achter dat het leer van de aandrijfriemen van oude Singer-naaimachines gemakkelijker te gebruiken waren, omdat deze buigzamer waren.
In 1943 gaf men de woggle aan Gilwell-cursisten die het eerste deel van de cursus gedaan hadden. De dasring heeft begin noch einde, en staat hiermee symbool voor het nooit eindigende engagement om de jeugd en anderen te dienen.
